|
جمعه 23 فروردين 1392برچسب:, :: 15:45 :: نويسنده : pardis
دخترم که سرطان گرفت خونه رو درد و غم گرفت . موهای بچم که ریخت ، بی تابی اول حرف زندگیم شد . وقتی که گفت : چرا همه مو دارن و من ندارم گریه ها و بغض های همسرم مهمان ما شد . درد های شبانه بود و گریه های بی امان . بدن نحیف و لاغرش تاب مبارزه نداشت . و او تسلیم شد .
برای همه بچه های سرطانی ؛ کاش هیچ کدومشون تسلیم نشن
نظرات شما عزیزان: 
 |
|||||||||||||||||||||||||
تبادل لینک هوشمند 
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
